feel like I'm waisting my time, doing stuff which is nice, quite great actually and I'm having quite a good time but I should be reaching for stars, shouldn't I? 
Well then.
It has started just now. 
Thank you from the mountain. 

>>>

Zastanawiam się, czy to uczucie pustki kiedyś się wypełni, czy ta pustka jest realna i czeka na wypełnienie ( i czy doczeka się kiedyś) czy może jest jedną z iluzji i jak to rozpoznać, przecież wszystko jest w głowie więc powinnam dać radę samą myślą. Może trzeba poczekać dłużej. Nie biernie, aktywnie, radośnie, z nadzieją i oczekiwaniem, wtedy zadziała? Nie będzie pustek, będzie pełnia (księżyca a księżyc nie ma dziur bo nie jest z sera) 

 

Jest coś dobrego w początkach. Są czyste i dużo w nich miejsca. Możesz je wypełnić czym chcesz. Czynnik niepewności ekscytuje (jak w laboratorium mieszam kolorowe ciecze w szklanych naczyniach z nadzieją że nie wybuchną kiedy się nad nimi nachylę) Trochę straszy i wdziera się pod skórę. Sztuka w tym, żeby nie dać mu się zagnieździć. Wypełniać papier kolorami, znakami, łzami, krwią, potem, fiołkami i cytrusami. Dać się wchłonąć totalnie całościowo w zapomnieniu bez kontroli bez panowania bez myślenia, samym czuciem. Chłonąć chłonąć wszystko i nie myśleć. Łączyć się z atomami, zderzać się eksplodować. I brnąć dalej pod górę tak jakby szczyt był w zasięgu wzroku, w zasięgu ręki nogi. Spojrzeć drugiemu człowiekowi w oczy i wiedzieć że on wie i rozumieć że on rozumie że nie można zrozumieć. To kocham tak bardzo. I wtedy on też kocha i nie potrzeba słów. Nie należy słów. Słów nie ma. Szukam sów. Sowy są.